با محبوبه بحثم شده بود. لفظی و مودبانه ولی درباره موضوعی بسیار جدی! بلافاصله بعدش با سعید صحبت کردم و گمانم ناراحتش کردم.
نازنین عکس بسیار زیبایی را گذاشته پروفایلش. دلم میخواست ابراز احساسات کنم ولی خسته ام. گند عظیمی به روابطمان خورده و در واقع من اعلام کرده ام که نمیخواهم باهم در تماس باشیم! چند وقتی است مغزم را با فکر نکردن به همه چیز زنده نگه میدارم. خسته تر از آنم که بخواهم بررسی کنم چه مرگم شده و چرا روابطمان مثل قبل نیست؟ راست راستش اینکه بله. اصلا به قول محبوبه من کمال شعور انسانی را از انسان ها توقع دارم. الان فقط میدانم خسته ام، خوابم می اید و همین که تهوعم کم تر شده دارد مرا از ذوق فلج میکند!
ایستگاه ارم سبز از محبوبه جدا شدم و رفتم به تماشای کاکایی ها. باورم نمیشد تهران هم میتواند میزبان مرغان دریایی باشد و شما اصلا نمیفهمید دیدن مرغ دریایی با پس زمینه اتوبان ها و پل های تهران چه منظره شگفت انگیزی است! ان هم وقتی پرنده های محبوبت فوج فوج از بالای سرت رد شوند. باز هم شاید باورتان نشود ولی امروز پرستو هم دیدم! امید عجیبی به تهران پیدا کرده ام! به بهار هم!!
با رامین صحبت کردم. میگفت توی تابستان توی متروی انقلاب برای سربازهای قطار رو به رویی دست تکان داده ام، انها رفته اند توی ژست قیافه و من از خنده غش کرده ام!! در عجب بودم که وا! چه جلافتا مرتکب شده ام بنده!! و چیزهایی در مه یادم می امد. حافظه عجیبی دارم. هر چه را دلش بخواهد نگه میدارد و هر چه را نخواهد نه! مثلا توی اتاق جدید بچه ها داشتند در مورد علیرضا نامی حرف میزدند که همه کاسه کوزه ها سرش شکسته میشود! علیرضای ما هم همین حکم را داشت و در وصفش هشتگ بانمکی هم داشتیم. دیشب هر چه فکر کردم ان هشتگ را یادم نیامد!
خوشحال بودم که خودم را بردم دیدن کاکایی ها. هیچ چیز مهم تر از این ذوق ها نیست. دلم نمیخواهد توی گورم پر از حسرت باشد! کاش میشد اینترنتی برای خودم اسب چوبی سفارش دهم. کیمیا شده! کیمیا!
بین اسب چوبی، کاکایی ها، سعید و غیره، هر طور نگاه میکنم زمانی برای رسیدگی به رابطه های نیمه جانم _ که یعنی نازنین هدف باشد_ ندارم. ترجیح میدهم فعلا بیش از هر چیزی غصه این را بخورم که مبادا سعید را ناراحت کرده باشم. گیرم که بله! من کمال شعور را از ادمها توقع دارم، در نتیجه انهایی که کمال شعور را دارند برایم الویت دارند. به همین سادگی!
درباره این سایت